...Maar eerst genieten we ervan!

Tijd is een raar iets… Soms lijkt de tijd te vliegen, soms kan het niet snel genoeg voorbij gaan. 5 maanden. Als je eraan begint lijkt het een eeuwigheid, als je aan het einde bent vraag je je af waar de tijd gebleven is. Het is alweer 5 maanden geleden dat ik op dat vliegtuig stapte, op weg naar een nieuw avontuur, en dacht dat ik zou neerstorten in de Andes. Het lijkt wel gisteren. Aan de andere kant kan ik me niet herinneren hoe een biljet van twintig euro eruit ziet, en is het lastig voor te stellen dat iedereen straks om me heen me weer helemaal gaat begrijpen als ik iets wil zeggen. Vreemd om te bedenken dat ik over een paar dagen geen geluiden van het leegslurpen van een mate meer om me heen heb, dat mensen weer gewoon op tijd komen opdagen en dat ik weer als vanouds mijn fiets kan pakken.

Er moet ook nog gewerkt worden deze laatste dagen!

Genieten van de lente...

Het is niet altijd makkelijk geweest hier, maar toch kan ik alleen maar terug kijken met een nostalgische blik. Het is toch juist schattig dat die Argentijntjes met 5 min minstens een half uur bedoelen? En het feit dat ze totaal geen beslissingen kunnen maken hoort gewoon de levensstijl! En ach, het is heus niet zo dat ze alleen maar altijd graag over zichzelf praten! Het enige wat nog in mijn hoofd rondspookt op dit moment is dat ik de meerderheid van deze mensen waarschijnlijk nooit meer terug ga zien. En dat is jammer. Want ook al heb ik me af en toe aan ze geërgerd, ze zijn wel mijn maatjes geworden. En ik heb zo veel van ze geleerd. Helaas is de tijd toch echt gekomen en pak ik over een paar dagen weer dat vliegtuig. Op naar weer een nieuw avontuur. Wat dat gaat worden weet ik nog niet, maar ook dat is wel weer spannend.  Wat het ook is, ik ga eraan beginnen met een hele lading aan nieuwe ervaringen en Argentijnse wijsheid. En natuurlijk is het ook wel weer fijn om iedereen in Nederland weer te zien en te knuffelen. Nog een paar dagen en ik kom jullie weer begroeten, en ik beloof Argentijnse wijn en mate voor iedereen! Nu eerst nog een paar dagen genieten hier van de zon, de mensen en de cultuur. Zolang het nog kan! 

 Afscheidstaart op afscheidsfeest.

 

Bye bye dear OAJNUs!

Dia de Whatever

In Nederland hebben we Valentijnsdag, Sinterklaas, Kerst, Pasen en natuurlijk vader/moeder dag. Dat vind ik persoonlijk al veel. Helemaal omdat de pepernoten tegenwoordig al in augustus in de winkel liggen, en chocoladepepernoten nou eenmaal smelten als je ze meeneemt naar het strand. Eeuwig zonde. Goed, in Nederland wordt de consument al bijna het hele jaar gebrainwashed met deze commercie, hier in Argentinië hebben ze nog veel meer ‘dagen’. Behalve deze standaard bovengenoemde dagen, is hier onder andere: de dag van de Vriendschap, de dag van het Kind, de dag van de Jeugd, de dag van de Student, de dag van de Arbeider, de dag van de Vrouw, de dag van de Vlag, en ga zo maar even door. En de winkels maken hier gretig gebruik van. Kopen kopen, roepen ze, want het is immers de dag van … (whatever). Op de dag van de vriendschap moet je natuurlijk samen zijn met je vrienden, en heel veel eten en drank kopen. En ze verdienen ook een cadeautje. Want anders ben je een slechte vriend. Winkels puilen uit van de spullen, en op de etalageruiten schreeuwen de reclame leuzen je tegemoet, waardoor je niet eens kan vergeten dat er weer een dag van iets aankomt, al zou je het willen. En hier gebeurt ook daadwerkelijk iets op zo’n dag! Op de dag van het kind moet je niet proberen naar het park te gaan met je mate, want dan wordt je letterlijk en figuurlijk omvergelopen door de losgelaten kinderen. En op de dag van de vlag dragen alle Argentijnen een vlaggetje op hun kleren. Het fijne van in november naar huis gaat is dat ik er niet ben om de gekte van Valentijnsdag mee te maken! Ik vrees dat de Argentijnen dan gaan verdrinken in hartjes, beertjes, chocolaatjes en super zoete kaartjes.

  

Op dat gebied ben ik toch echt besmet met de Hollandse nuchterheid. Heerlijk om alle verontwaardigde berichtjes op facebook te lezen over het feit dat er alweer pepernoten zijn, en niet bedolven te worden onder zoete berichtjes naar al je vrienden dat je extra veel van ze houdt op de dag van de vriendschap. Maar stiekem kijk ik natuurlijk wel weer uit naar de intocht van Sinterklaas, zit ik toch voor de brievenbus te wachten op Valentijnsdag, en kan ik me best schikken in het plan om een ‘asado’ te houden in een huisje in de bergen op de dag van de Student. Maar ik laat me niet inpalmen door al dat commerciële gedoe, want daar ben ik niet vatbaar voor! En zo is het.   

Fijne vriendschapsdag, want er is geen betere vriendin als jij... Ahhh!

Bergjes

Tanto tiempo, tijd voor een update! De maand augustus was vooral gevuld met reisjes. Ik ben, samen met Virginia naar Chili geweest, naar Santiago en Valparaiso. Santiago is een super leuke stad, en Valparaiso is een dorp dat lijkt alsof het is weggelopen uit een sprookje. Alle huizen hebben kleurtjes, en er zijn een paar graffiti artiesten helemaal losgegaan op de muren. Verder ligt het aan de zee, dus volop verse vis en een boel zand.

                                                           Schitterend Valparaiso

De week erna hadden we een ontmoeting met de twee andere vrijwilligers, in Salta. 20 uur in een bus, maar het was het waard. Het was leuk om de OAJNUs van Salta te leren kennen, en de regio Salta is schitterend. Gelukkig konden we een paar dagen langer blijven, en hebben we een paar dorpjes in de buurt kunnen bekijken. Oh, het leven van een backpacker… wat is het toch fijn om in een of ander hostel te zitten, waar mensen gitaar spelen, genietend van een prachtig uitzicht in een hangmat, mate drinkend. Wat wil een mens nog meer? Tripjes naar de mooiste plekjes van de aarde, het ontmoeten van leuke mensen en het uren lang wachten en reizen met een stinkende bus met een altijd net iets te zware ‘mochila’. En alsof dat nog niet genoeg is liet de zon zich daar ook eindelijk volop zien, en is mijn melkwitte huidje lekker rood gekleurd.

  

                                                        Mid Term Training in Salta

En het mooiste tijdens de reis naar Salta is dat ik het eindelijk begrijp, de Argentijnse manier van leven. In Nederland willen we de hele dag alleen maar rennen, en een zo vol mogelijke agenda hebben. In Argentinië zie je mensen de hele dag buiten op een bankje zitten, onder het genot van een mate. ‘Che, wat heb jij gedaan vandaag?’ ‘Niks, de hele dag buiten gezeten’. Wat een genot moet dat zijn, als je dat kan, leven in de eerste versnelling! Mensen die mij een beetje kennen zullen beamen dat ik een van de meest ongeduldige personen op deze aardkloot ben. En dat is lastig te veranderen. Bij een afspraak om 6 uur sta ik om 10 voor 6 te popelen, bij laatkomers begint mijn bloed langzaam te koken en soms kan ik wel uit mijn vel springen van ongeduld. Maar het is tijd om mijn toekomst verwachtingen aan te passen. Nieuwe droom: mijn oude dagen ga ik slijten op een bankje, wachten tot de bergen verschuiven, net als mijn vader altijd zegt over ‘zijn berg’ in Frankrijk. Wat een wijsheid! Maar goed, eerst moet er gerend en gewerkt worden. En daar komt mijn ongeduld hopelijk nog van pas. Maar ik blijf in mijn achterhoofd houden dat die bergen wel op mij wachten! 

                                                     Hangmat en bergjes in Tilcara!

De vrouwelijke doodzonde!

Mendoza is een Westerse stad. Europees noemt men het zelfs. En dat is ook zeker waar, het wemelt hier van de Spaanse restaurantjes en ze noemen pizza hun specialiteit (ook al lijkt het in de verste verte niet op Italiaanse pizza). Verder praten ze met trots over hun Spaanse achtergrond en schromen ze niet om te verwijzen naar hun familie die in Europa woont. Maar in een ding zijn ze zeker anders dan in Europa. En dit keer niet in praktische zaken als het slot van de badkamer deur, nee. Dit keer gaat het over de macho cultuur. Los Machistas. Nu ben ik al enigszins bekend met de Latijns Amerikaanse man, maar ‘el Mendocino’ trekt het nog net iets meer in het extreme.

Het begon zo. Je ontmoet wel eens iemand bij het uitgaan, dan geef je eens een keer je nummer en ga je een keer samen wat drinken. Allemaal leuk en aardig. Maar daarna bega je De Grote Fout. Namelijk: het sturen van een smsje. Kijk, wij Nederlandse vrouwen zijn praktisch ingesteld. Als de man in kwestie niet smst en je wilt hem toch nog een keer zien, dan trekken wij onze stoutste schoenen aan en nemen de telefoon ter hand. Dit vergt wellicht wat moed, maar is zeker niet abnormaal. Sterker nog, ik zie zo’n actie als praktisch en efficiënt. Wachten op de man is zonde van je kostbare tijd. Maar hier, als vrouw, is het sturen van een smsje iets wat gelijk staat aan een doodzonde. Dat is de taak van De Man. Als een vrouw uit zichzelf de man contact, ben je afhankelijk, tot over je oren verliefd en kan je niet wachten tot je zijn kinderen kan baren. Dus het lot van ‘la Mendocina’ is wachten tot meneer zin heeft om haar weer te zien. De meningen zijn hier hetzelfde, komend van de man en van de vrouw. Vrouwen horen geen smsjes/facebook berichtjes/whatsappjes te sturen, laat staan de man te bellen. Dat is, letterlijke vertaling, het ergste wat ze kan doen in hun prille relatie. Nu ben ik me ervan bewust dat wij Nederlanders bekend staan om onze directheid, maar mijn mond viel hier toch van open. En daartegenover kon ik ook meerdere gevulde kiezen bekijken bij de Argentijnen toen ik vertelde dat het in Nederland toch echt niet abnormaal is als een vrouw een man mee uit vraagt.

En dat is dus het levende voorbeeld van de geëmancipeerde vrouw. En ik ben er trots op. En voor alle mannen, macho of niet, als wij vrouwen jullie een sms sturen, betekent dit niet dat we morgen ringen willen uitzoeken en babykleertjes gaan breien. Dit is gewoon een teken dat we het leuk hebben gehad en je wellicht nog een keer willen zien. En dat wij het recht hebben om jullie ook te contacten. Lijkt mij juist lekker pragmatisch!

Taart en de VN

Van 7 tot 9 juli was het junior simulatie model van de VN, georganiseerd door OAJNU. Dit hield in dat er rond de 200 jongeren tussen de 12 en 15 bij elkaar kwamen in een ijskoude school om debatten te voeren over verschillende thema’s, VN style! De jongeren waren opgedeeld in delegaties, zogenaamd uit verschillende landen. De debatten werden geleid door presidenten en alles moest volgens protocol. Er mocht pas gesproken worden als de president toestemming gaf, en de jongeren moesten altijd hun zin beginnen met: ‘Bedankt meneer/mevrouw de president voor het geven van het woord aan de delegatie van … (in te vullen per land). De leden van de delegatie waren allemaal netjes gekleed, meisjes in rokjes, jongens in pak compleet met stropdas en nette schoenen. Wat een spektakel! 3 dagen lang hard werken, maar wat leuk om te zien hoe die jongeren plezier hebben in het praten over belangrijke thema’s als kernwapens en de staatsgreep in Paraguay. En de participanten hebben me echt verbaasd, kinderen van max. 15 jaar die serieus over dit soort onderwerpen praten! Ik moet eerlijk toegeven dat zij er meer van begrepen dan ik, maar dat leggen we gewoon toe aan het feit dat zij wel vloeiend Spaans spreken. 

Behalve formaliteit was er ook ruimte voor vermaak, tijdens de ‘feria’, waarin de delegaties de cultuur van hun land mochten presenteren, compleet met dans, eten en tradities. De Nederlandse delegatie deed hier ook aan mee, en dat was erg leuk om te zien! De dames hadden zich gekleed in een of ander middeleeuws gewaad, met de boodschap dat dit de traditionele kledij is. Verder hadden ze chips uitgestald, want Nederland is het land van de aardappelen... Last but not least hadden ze een variatie van beschuit met muisjes gemaakt, stukjes stokbrood met een soort van muffin/cupcake topping erboven op. Compleet met betoog over dat dit het alledaagse ontbijt van de Nederlanders was. Na een korte uitleg van mijn kant dat we dit vooral eten bij de geboorte van kinderen, hoorde ik ze later mijn versie van het verhaal aan de volgende bezoeker uitleggen. Erg schattig.

Het VN model was dus hard werken, maar zeker leuk om mee te maken. Vooral het dansen van de jongeren tijdens de feria en het zien hoe ze zich inleven in hun rol als delegatie. Zelf ben ik begonnen met het voorbereiden van een nieuw project, waarin we met kinderen uit achterstandswijken gaan werken.

 Verder gaat alles zijn gangetje, ik heb een super leuke verjaardag gehad met een mega taart met kaarsjes! Iedereen bedankt voor de verjaardagsberichtjes, en alle liefs vanuit Mendoza!