Tanto tiempo, tijd voor een update! De maand augustus was
vooral gevuld met reisjes. Ik ben, samen met Virginia naar Chili geweest, naar
Santiago en Valparaiso. Santiago is een super leuke stad, en Valparaiso is een
dorp dat lijkt alsof het is weggelopen uit een sprookje. Alle huizen hebben
kleurtjes, en er zijn een paar graffiti artiesten helemaal losgegaan op de
muren. Verder ligt het aan de zee, dus volop verse vis en een boel zand.
Schitterend Valparaiso
De week erna hadden we een ontmoeting met de twee andere
vrijwilligers, in Salta. 20 uur in een bus, maar het was het waard. Het was
leuk om de OAJNUs van Salta te leren kennen, en de regio Salta is schitterend.
Gelukkig konden we een paar dagen langer blijven, en hebben we een paar dorpjes
in de buurt kunnen bekijken. Oh, het leven van een backpacker… wat is het toch
fijn om in een of ander hostel te zitten, waar mensen gitaar spelen, genietend
van een prachtig uitzicht in een hangmat, mate drinkend. Wat wil een mens nog
meer? Tripjes naar de mooiste plekjes van de aarde, het ontmoeten van leuke
mensen en het uren lang wachten en reizen met een stinkende bus met een altijd
net iets te zware ‘mochila’. En alsof dat nog niet genoeg is liet de zon zich
daar ook eindelijk volop zien, en is mijn melkwitte huidje lekker rood
gekleurd.
Mid Term Training in Salta
En het mooiste tijdens de reis naar Salta is dat ik het
eindelijk begrijp, de Argentijnse manier van leven. In Nederland willen we de
hele dag alleen maar rennen, en een zo vol mogelijke agenda hebben. In Argentinië
zie je mensen de hele dag buiten op een bankje zitten, onder het genot van een
mate. ‘Che, wat heb jij gedaan vandaag?’ ‘Niks, de hele dag buiten gezeten’.
Wat een genot moet dat zijn, als je dat kan, leven in de eerste versnelling!
Mensen die mij een beetje kennen zullen beamen dat ik een van de meest ongeduldige
personen op deze aardkloot ben. En dat is lastig te veranderen. Bij
een afspraak om 6 uur sta ik om 10 voor 6 te popelen, bij laatkomers begint mijn
bloed langzaam te koken en soms kan ik wel uit mijn vel springen van ongeduld. Maar het is tijd om mijn toekomst
verwachtingen aan te passen. Nieuwe droom: mijn oude dagen ga ik slijten op een
bankje, wachten tot de bergen verschuiven, net als mijn vader altijd zegt over ‘zijn
berg’ in Frankrijk. Wat een wijsheid! Maar goed, eerst moet er gerend en
gewerkt worden. En daar komt mijn ongeduld hopelijk nog van pas. Maar ik blijf
in mijn achterhoofd houden dat die bergen wel op mij wachten!
Hangmat en bergjes in Tilcara!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten