Kop in het zand

Zoals ik al eerder heb gemeld, het is koud in Mendoza. Echt koud. Winter koud. De uitzondering op deze regel is tijdens de komst van ‘El Viento Zonda’, en wind die uit de Andes komt, heel sterk is en warme lucht meebrengt. Tijdens El Zonda moet je binnen blijven, want de wind is zo sterk dat bomen om kunnen vallen. Paniek! Vorige week is deze wind op bezoek geweest en hadden we daarna een paar mooie dagen. Nu, na El Zonda is het weer koud. En dat is vervelend, want ik heb niet veel warme, gebreide truien bij me, laat staan een winterjas. De Argentijnen vragen mij keer op keer weer waarom ik geen warme winterkleren mee heb, in Nederland is het toch immers ook koud? Tja, moeilijke vraag. Ik denk dat ik gewoon niet wilde geloven dat het hier echt koud was, en dat het zomer is in Nederland. Mijn mentaliteit is blijkbaar ‘eerst zien dan geloven’. Of in dit geval, eerst bevriezen, dan geloven. Dus bestaat mijn (kleine) garderobe uit rokjes, shirtjes en een paar vestjes. Maar omdat ik hier toch 5 maanden moet overleven zijn we gaan winkelen. Aan de hand van mijn huisgenoot naar alle goedkope winkels, want kleding is duur in Argentinië. De buit: een nieuwe warme jas, een sjaal, warme schoenen en truien. Hoe ik het allemaal weer mee terug ga nemen weet ik niet, maar ik heb het nu in ieder geval weer warm. Toch vreemd, nog een maand en ik ga mijn eerste verjaardag in de winter meemaken!

Als we het toch over eerste ervaringen hebben, ik heb vannacht mijn eerste aardbeving meegemaakt. Heel kort, maar toch heftig als de grond opeens begint te trillen, met kracht van bijna 6 op de schaal van Rigter. Dit was in ieder geval sterk genoeg om alle auto alarmen af te laten gaan... Mendoza heeft vaker last van aardbevingen, tijdens de laatste echt zware is de helft van de stad verwoest. Nu is de stad zo opgebouwd dat mensen kunnen vluchten tijdens aardbevingen. Alles is laagbouw, de straten zijn breed en er zijn overal pleinen waar mensen veilig kunnen staan zonder de kans dat er een gebouw op ze valt. Slim bedacht.

Zo maak ik weer van alles mee hier in het verre Argentinië. Feestjes in boliches, bezoekjes aan scholen en tangolessen. Ik begin mijn eerste siestas te slapen en te wennen aan het feit dat er tussen 1 en 5 geen afspraken worden gemaakt. Mijn Spaans begint meer en meer te veranderen in Argentijns (Che!) en de mate begint een welkome gewoonte te worden. Dus: alles gaat goed. Ik hoop in Nederland ook. Y, para todos los OAJNUs: translate.google.com :) 

Chao!!

 Op een van de vele plaza's ben je veilig voor de aardbevingen :)

Cultural Shock!

Een van de redenen waarom ik hier ben, is het uitwisselen van culturen. Daarbij hoort de zogenoemde ‘cultural shock’. Verschillen in onze culturen. En surprise surprise, die zijn er! Deze wil ik natuurlijk graag met jullie delen! 

-          Mijn grootste shock tot nu toe is dat niemand in Mendoza een slot op de badkamer deur heeft. Niet alleen in huis is de badkamer beschikbaar voor iedereen op elk willekeurig moment, ook in openbare gelegenheden. Dit heeft al tot vele genante momenten geleid. En dan bedoel ik niet mijzelf in mijn blote kont, nee de Argentijnen zijn hier natuurlijk aan gewend. Het is meer andersom, ik gooi in al mijn enthousiasme en dringende behoefte de deur van een wc hokje open, en daar zit dan een meisje mij vol verbijstering aan te staren. Oeps. Ik heb al meerdere Argentijnen gevraagd waarom dit zo is, en dan kijken ze me aan alsof ik gek ben, hoezo zou je een deur op slot willen doen?  Tja, misschien is het ook wel raar… ik ga dus nu maar gewoon af op het ‘deur dicht is bezet’ principe. 

-          De tweede shock is ‘la siesta!’ Mendoza is een vrij conservatieve stad, met veel tradities. Een daarvan is de siesta. Van 1 tot 5 is alles dicht. Mensen gaan naar huis, eten met hun families, en rond 5 uur weer aan het werk tot een uur of 9. Daarna is het weer naar huis, eten rond een uur of elf en naar bed. Voor mij voelt dit als de omgekeerde wereld. Ik zit vaak tot 5 uur op mijn nagels te bijten en te wachten tot ik weer iets mag doen! Die uren tijdens de siesta zijn voor mij de meest productieve van de dag, die dus niet worden benut. En aangezien het ook nog eens retekoud is zit iedereen binnen te chillen, en zijn de straten uitgestorven. Voor mij voelt dat als zo zonde van je tijd! Dit is de grootste aanpassing die ik zal moeten gaan doen. Maar we bekijken dit niet negatief, hiervoor ben ik hier! Hurray for the cultuurverschillen! Go Siesta!

Goed, verder zijn we begonnen met het oriënteren in OAJNU, de organisatie waar we gaan werken. Dat levert de nodige hoofdpijn op tijdens vergaderingen, want mensen kunnen erg snel Spaans praten, maar verder gaat het goed. De projecten zijn erg interessant en we staan te popelen om zelf iets te gaan doen. Nu is het alleen nog maar toekijken. Verder is iedereen super lief, we worden bij iedereen thuis uitgenodigd en overal bij betrokken. Dus behalve de kou en de badkamer incidenten gaat alles goed! Ik hoop in Nederland ook, ondank het feit dat Oranje verloren heeft! 

Alle liefs vanuit een winterig en koud Mendoza.

De jongeren tijdens hun workshops voor het simulatiespel van de UN

Vergaderen doen wij gewoon om 9 uur!

Doodsangst en asbakkenthee

Daar zijn we dan! Mendoza! En dit terwijl ik maar ternauwernood de vlucht heb overleefd. Tenminste, dat dacht ik. De laatste van mijn 3 vluchten, die van Santiago de Chili naar Mendoza, zou volgens mijn schema ongeveer 2 uur duren. Dus toen het vliegtuig niet erg hoog klom, en de piloten na een kort half uurtje in het vliegtuig omriepen dat iedereen op zijn plek moest gaan zitten, waarbij de stewardessen gehaast alle overhead-compartments dichtsloegen, sloeg bij mijn persoon de paniek toe. Want we zouden toch pas over anderhalf uur landen? Er moest wel iets mis zijn met het vliegtuig. Na een half uur doodsangsten uitstaan waarbij ik niet door het raam durfde te kijken en gebeden prevelde naar elke god mogelijk, landde het vliegtuig keurig op een landingsbaan. Pas toen de woorden ‘ Bienvenida en Mendoza’ door de kabine galmden besefte ik dat mijn pure paniek gebaseerd was op het feit dat Mendoza gewoon een tijdzone verderop lag, en het er dus een uurtje later is. En ik me maar afvragen waarom de rest van het vliegtuig niet net als ik bijna moest janken van angst omdat we vast en zeker zouden neerstorten ergens in de Andes…

Anyway, nadat dit lichtelijk genante momentje achter de rug was, werd ik opgehaald van het vliegveld en meteen blootgesteld aan de eerste Argentijnse gewoonte, Mate. Oftewel, een houten kuipje met een metalen tuut erin, waar stinkende kruiden en kokend water ingaan. Deze gaat de gehele kring rond, in ons geval al het personeel van OAJNU, bestaand uit zo’n 15 personen die dus allemaal aan hetzelfde metalen tuutje lurken. Hier horen allerlei tradities bij, bijvoorbeeld dat je het metalen rietje wel goed gericht moet teruggeven aan de persoon die het hete water bijschenkt. Allemaal leuk en aardig, als deze lekkernij niet zou smaken alsof je een asbak aan het uitlikken bent, samen met het speeksel van een grote groep onbekende mensen. Maar opdrinken zal je, want mate drinken is echt een sociale bezigheid. Iedereen, letterlijk IEDEREEN drinkt die troep. Op straat, in het park, in het café. Hopelijk went het, want dit is echt een activiteit waar je niet onderuit kunt in Argentinië. Don’t mess with the Mate!

En dan in het kort nog even de rest: iedereen is super aardig en alles is goed geregeld. Op dit moment typ ik dit berichtje vanuit het huis van de moeder van een van mijn collega’s, in een gezellige gesloten EN bewaakte buurt die niet onderdoet voor een buurt uit een foute Amerikaanse serie. Het enige verschil is dat je hier niet inkomt zonder bewoner en je paspoort. Verder ben ik erachter gekomen dat alle mensen die bij OAJNU werken vrijwilligers zijn. Allemaal! Ik voel me zelfs een beetje beschaamd dat wij alles betaald krijgen hierdoor. Wat een geweldige inzet van al deze mensen, en dat allemaal gratis en voor niks. Daar zouden er meer van moeten zijn! Toch voelt het raar om als enige alles betaald te krijgen… Maar alles is super goed geregeld, we worden overal aan ons handje meegenomen en iedereen is super lief voor ons.Na 3 dagen intensieve training ben ik nu in mijn huis, bij de zus van een collega, en gaan we rustig beginnen met alle werkzaamheden. Daarover volgende keer meer!

Groetjes uit een zonnig, maar wel herfstig Mendoza! (hier vallen de blaadjes van de bomen, super mooi maar ook lichtelijk apart aangezien ze er in Nederland pas net weer aanzitten…)

 Mate!

Tangoles

Herfst in Mendoza

 Het OAJNU team van Mendoza!