Bergjes

Tanto tiempo, tijd voor een update! De maand augustus was vooral gevuld met reisjes. Ik ben, samen met Virginia naar Chili geweest, naar Santiago en Valparaiso. Santiago is een super leuke stad, en Valparaiso is een dorp dat lijkt alsof het is weggelopen uit een sprookje. Alle huizen hebben kleurtjes, en er zijn een paar graffiti artiesten helemaal losgegaan op de muren. Verder ligt het aan de zee, dus volop verse vis en een boel zand.

                                                           Schitterend Valparaiso

De week erna hadden we een ontmoeting met de twee andere vrijwilligers, in Salta. 20 uur in een bus, maar het was het waard. Het was leuk om de OAJNUs van Salta te leren kennen, en de regio Salta is schitterend. Gelukkig konden we een paar dagen langer blijven, en hebben we een paar dorpjes in de buurt kunnen bekijken. Oh, het leven van een backpacker… wat is het toch fijn om in een of ander hostel te zitten, waar mensen gitaar spelen, genietend van een prachtig uitzicht in een hangmat, mate drinkend. Wat wil een mens nog meer? Tripjes naar de mooiste plekjes van de aarde, het ontmoeten van leuke mensen en het uren lang wachten en reizen met een stinkende bus met een altijd net iets te zware ‘mochila’. En alsof dat nog niet genoeg is liet de zon zich daar ook eindelijk volop zien, en is mijn melkwitte huidje lekker rood gekleurd.

  

                                                        Mid Term Training in Salta

En het mooiste tijdens de reis naar Salta is dat ik het eindelijk begrijp, de Argentijnse manier van leven. In Nederland willen we de hele dag alleen maar rennen, en een zo vol mogelijke agenda hebben. In Argentinië zie je mensen de hele dag buiten op een bankje zitten, onder het genot van een mate. ‘Che, wat heb jij gedaan vandaag?’ ‘Niks, de hele dag buiten gezeten’. Wat een genot moet dat zijn, als je dat kan, leven in de eerste versnelling! Mensen die mij een beetje kennen zullen beamen dat ik een van de meest ongeduldige personen op deze aardkloot ben. En dat is lastig te veranderen. Bij een afspraak om 6 uur sta ik om 10 voor 6 te popelen, bij laatkomers begint mijn bloed langzaam te koken en soms kan ik wel uit mijn vel springen van ongeduld. Maar het is tijd om mijn toekomst verwachtingen aan te passen. Nieuwe droom: mijn oude dagen ga ik slijten op een bankje, wachten tot de bergen verschuiven, net als mijn vader altijd zegt over ‘zijn berg’ in Frankrijk. Wat een wijsheid! Maar goed, eerst moet er gerend en gewerkt worden. En daar komt mijn ongeduld hopelijk nog van pas. Maar ik blijf in mijn achterhoofd houden dat die bergen wel op mij wachten! 

                                                     Hangmat en bergjes in Tilcara!

De vrouwelijke doodzonde!

Mendoza is een Westerse stad. Europees noemt men het zelfs. En dat is ook zeker waar, het wemelt hier van de Spaanse restaurantjes en ze noemen pizza hun specialiteit (ook al lijkt het in de verste verte niet op Italiaanse pizza). Verder praten ze met trots over hun Spaanse achtergrond en schromen ze niet om te verwijzen naar hun familie die in Europa woont. Maar in een ding zijn ze zeker anders dan in Europa. En dit keer niet in praktische zaken als het slot van de badkamer deur, nee. Dit keer gaat het over de macho cultuur. Los Machistas. Nu ben ik al enigszins bekend met de Latijns Amerikaanse man, maar ‘el Mendocino’ trekt het nog net iets meer in het extreme.

Het begon zo. Je ontmoet wel eens iemand bij het uitgaan, dan geef je eens een keer je nummer en ga je een keer samen wat drinken. Allemaal leuk en aardig. Maar daarna bega je De Grote Fout. Namelijk: het sturen van een smsje. Kijk, wij Nederlandse vrouwen zijn praktisch ingesteld. Als de man in kwestie niet smst en je wilt hem toch nog een keer zien, dan trekken wij onze stoutste schoenen aan en nemen de telefoon ter hand. Dit vergt wellicht wat moed, maar is zeker niet abnormaal. Sterker nog, ik zie zo’n actie als praktisch en efficiënt. Wachten op de man is zonde van je kostbare tijd. Maar hier, als vrouw, is het sturen van een smsje iets wat gelijk staat aan een doodzonde. Dat is de taak van De Man. Als een vrouw uit zichzelf de man contact, ben je afhankelijk, tot over je oren verliefd en kan je niet wachten tot je zijn kinderen kan baren. Dus het lot van ‘la Mendocina’ is wachten tot meneer zin heeft om haar weer te zien. De meningen zijn hier hetzelfde, komend van de man en van de vrouw. Vrouwen horen geen smsjes/facebook berichtjes/whatsappjes te sturen, laat staan de man te bellen. Dat is, letterlijke vertaling, het ergste wat ze kan doen in hun prille relatie. Nu ben ik me ervan bewust dat wij Nederlanders bekend staan om onze directheid, maar mijn mond viel hier toch van open. En daartegenover kon ik ook meerdere gevulde kiezen bekijken bij de Argentijnen toen ik vertelde dat het in Nederland toch echt niet abnormaal is als een vrouw een man mee uit vraagt.

En dat is dus het levende voorbeeld van de geëmancipeerde vrouw. En ik ben er trots op. En voor alle mannen, macho of niet, als wij vrouwen jullie een sms sturen, betekent dit niet dat we morgen ringen willen uitzoeken en babykleertjes gaan breien. Dit is gewoon een teken dat we het leuk hebben gehad en je wellicht nog een keer willen zien. En dat wij het recht hebben om jullie ook te contacten. Lijkt mij juist lekker pragmatisch!